Διάβαζα ένα άρθρο ψυχολόγου σχετικά με το εάν πρέπει να φιλιόμαστε μπροστά στα παιδιά μας. Η ειδικός που υπέγραφε το άρθρο έλεγε ότι ναι μεν, καλό είναι να είμαστε άνετοι μπροστά στα παιδιά μας αλλά να μην ξεπερνάμε τα όρια γιατί τα κάνουμε… ηδονοβλεψίες.
Δεν ξέρω πώς νιώθετε εσείς με αυτό, αλλά προσωπικά θεωρώ λίγο ακραία αυτή την άποψη. Εξάλλου, μιλάμε για ένα τρυφερό φιλί, όχι για περιπαθείς περιπτύξεις.
Μην καταπιέσεις ένα γλυκό, τρυφερό φιλί όταν σου γεννηθεί η επιθυμία, κι ας είναι τα παιδιά μπροστά. Αντιθέτως, τα παιδιά θα νιώσουν όμορφα βλέποντας τους γονείς τους να είναι αγαπημένοι.
Εμείς δεν είμαστε που θέλουμε να τους μάθουμε να αγαπούν τον εαυτό τους; Πώς θα γίνει αυτό εάν τα παιδιά δεν βλέπουν τους γονείς τους ξεχειλισμένους από αγάπη πρώτα από όλα στη μεταξύ τους σχέση;
Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι όταν τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε ένα περιβάλλον αγάπης, αναπτύσσονται καλύτερα σωματικά αλλά και ψυχικά, ενώ παράλληλα:
– Μαθαίνουν τι είναι η αγάπη και πώς θα την εκφράζουν στους γύρω τους.
– Νιώθουν ότι βρίσκονται προστατευμένα και ασφαλή μέσα σε μια ζεστή φωλιά. Έτσι γίνονται ισορροπημένοι και δοτικοί ενήλικες.
– Καταλαβαίνουν ότι πέρα από τη μητρότητα και την πατρότητα, υπάρχει και ο ρόλος του συντρόφου.
– Μαθαίνουν τον σεβασμό και την ευγένεια, με την προϋπόθεση ότι οι γονείς τους φέρονται πολιτισμένα μεταξύ τους και προς αυτά.
– Διαμορφώνουν τη δική τους άποψη για τις σχέσεις και τη συντροφικότητα.
– Καταλαβαίνουν ότι όλοι μας αξίζει να αγαπηθούμε, ακόμα και όταν δεν είμαστε τέλειοι.
Φιλήστε τα παιδιά σας, φιληθείτε μεταξύ σας, σκορπίστε αγάπη!
