Ακούγεται σας τίτλος κινηματογραφικής ταινίας και όμως είχα τη τύχη και την ευτυχία να το βιώσω. Για να σας προλάβω δεν το σχεδιάσαμε μαζί, συνέβη πραγματικά τυχαία. Με την Αγαπημένη μου, έτσι την φωνάζω και για να μην αναφέρω το όνομά της, μια αξιολάτρευτη businessmum που πρέπει κάποια στιγμή να σας την γνωρίσω, δεν ήμασταν κολλητές όπως θα υποθέσατε. Η φιλία μας αντιθέτως θεμελιώθηκε κατά το τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης μας και κορυφώθηκε από την πρώτη μέρα που βιώσαμε μαζί την μητρότητα. Όμως ας τα πάρουμε από την αρχή, γιατί αξίζει να σας παραθέσω κάποια στιγμιότυπα από τη διαμόρφωση αυτής της φιλίας για να σας πείσω ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, κάπου το κάρμα, η τύχη ή όπως θέλετε να ονομάσετε αυτή τη δύναμη, λειτουργούν και κάνουν και τα πιο τρελά μας όνειρα, πραγματικότητα.
Την Αγαπημένη μου τη γνώρισα σε μια επαγγελματική έκθεση που συμμετείχαμε τότε με τις εταιρίες μας και συγκεκριμένα μέσω του συζύγου μου που είχε τύχει να συνεργαστεί στο παρελθόν μαζί της και με τον σύζυγό της, για τις ανάγκες οργάνωσης του γάμου τους. Περάσαμε τρεις ολόκληρες μέρες στο εκθεσιακό και όπως είναι φυσικό σε αυτές τις περιπτώσεις, συνομιλείς με τον άλλον στα διαλείμματα σου, ανταλλάσσεις βασικές πληροφορίες για σένα και τα επαγγελματικά σου και λες και τη κλασική ατάκα “ να κανονίσουμε με ησυχία να πιούμε και ένα καφέ”, υπόσχεση που δεν τηρείς πάντα. Αυτό συνέβη και με μας τότε, όμως χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε υπήρχαν πολλά στοιχεία που είχαν καλλιεργήσει μέσα μας την επιθυμία να γνωριστούμε καλύτερα και αρκετά κοινά που θα μας ένωναν αργότερα για μια ζωή.
Αναρωτιέστε αν ήπιαμε το καφέ; Φυσικά και όχι στο άμεσο διάστημα μετά την έκθεση. Συναντηθήκαμε το επόμενο καλοκαίρι στη Σαντορίνη.( αχ πόσα πράγματα έχω βιώσει και κάνει σε αυτό τον τόπο, άλλο ένα θέμα που πρέπει κάποια στιγμή να σας αναλύσω). Τότε καταφέραμε να πιούμε εκείνο το πολυπόθητο καφέ, εγώ βέβαια πάλι σε αναμμένα κάρβουνα καθώς εργαζόμουνα, αλλά τουλάχιστον ανταλλάξαμε κάποιες κουβέντες παραπάνω και αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε κάποιες κοινές πτυχές τότε κυρίως της επαγγελματικής μας ζωής και των προσδοκιών μας. Αποφασίσαμε να συνεργαστούμε και το κάναμε πράξη τον ερχόμενο Οκτώβρη.
Είχα από την έκθεση αντιληφθεί ότι ταιριάζαμε σε πολλά, στην αισθητική, τη δημιουργικότητα, την αυστηρότητα στη δουλειάς μας αλλά και στη δυναμικότητα της παρουσίας μας. Δύσκολα μπορούσες να ξεχάσεις αυτή τη δυναμική, δραστήρια, επικοινωνιακή και δημιουργική γυναικεία προσωπικότητα. Στα μάτια της βλέπεις από τη πρώτη στιγμή τους αγώνες, τις προσπάθειες αλλά και τις δυσκολίες που έχει βιώσει για να βρίσκεται απέναντί σου με τόση εμπειρία και αγάπη για όσα έχει πετύχει και κερδίσει στη ζωή της. Αυτό το λάτρεψα αλλά και το φοβήθηκα.
Θα γελάσετε αν σας πω γιατί το φοβήθηκα, αλλά εκείνη όταν το διαβάσει θα επιβεβαιώσει το λόγο της φοβίας που γεννήθηκε μέσα μου. Φοβήθηκα σκεπτόμενη ότι τα ομώνυμα απωθούνται, ακριβώς γιατί μοιάζαμε σε τόσα πολλά. Τελικά όμως διαφέραμε και σε αρκετά και έτσι υπερίσχυσε ο νόμος της φυσικής περί έλξης μεταξύ των ετερώνυμων! Και τώρα μην κάνετε εικόνα ότι το συμπέρασμα βγήκε αφού μαλλιοτραβηχτήκαμε, απλά κάποιες καταστάσεις μας έκαναν να διαφωνήσουμε και να οριστικοποιήσουμε τις διαφορές αλλά και τις ομοιότητες.
Ο καιρός πέρασε και ήρθε ο επόμενος και αξέχαστος καφές, πού αλλού; μα φυσικά στη Σαντορίνη και όχι δεν το κάνω επίτηδες απλά με αυτό τον τόπο η σχέση μας είναι καρμική. Αναρωτιέστε γιατί ήταν αξέχαστος αυτός ο καφές, γιατί με μια φωνή και μεγάλη χαρά αλλά και αμηχανία ανακοίνωσε η μία στην άλλη και σε όλους τους παρευρισκομένους ότι είναι έγκυος με μόλις μια εβδομάδα διαφορά. Και από εκεί ξεκίνησαν όλα, χωρίς πάλι να το αντιλαμβανόμαστε πλήρως. Και μετά και από εκείνη τη μέρα δεν δέχομαι να μου πει κανένας να μην πιστεύω στη μοίρα, το κάρμα και τα σχετικά.
Εγκυούλες λοιπόν για πρώτη φορά μαζί, σημαίνει αναζήτηση όλου αυτού του νέου και τόσο άγνωστου κόσμου που φέρνει ο ερχομός ενός μωρού. Η επικοινωνία και η σχέση μας κορυφώθηκε στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης μας και θεμελιώθηκε πλήρως εκείνη την Παρασκευή του Σεπτέμβρη που η Αγαπημένη μου και ο σύζυγό της, μας ανακοίνωσαν ότι θα έκαναν εισαγωγή για τη γέννα. Όταν το άκουσα ήταν σαν να γεννάω εγώ εκείνο το μεσημέρι. Με έπιασε μια αγωνία, έτρεχα να τσεκάρω τη βαλίτσα του μαιευτηρίου, τα πράγματα του μωρού. Παράλληλα ξεφύσαγα, ένιωθα πονάκια, καούρες και γενικά κάθε σύμπτωμα της εγκυμοσύνης και της γέννας πίστευα ότι το έχω, ώσπου ηρέμησα και σκέφτηκα ότι εντάξει παρά πάει να γεννήσουμε και την ίδια μέρα και ότι όλα αυτά τα συμπτώματα και τα συναισθήματα με είχαν κατακλύσει από την αγωνία μου να πάνε όλα καλά στη φιλενάδα μου και να έρθει εύκολα και καλά ο μπέμπης. Φυσικά και η αναμονή του μπέμπη όπως και η ανάπτυξη αυτή της φιλίας δεν ήταν συνηθισμένη και συμβατική.
Επικοινωνούσαμε τηλεφωνικά με συγγενείς αλλά και μεταξύ μας τα δυο ζευγάρια μέσω μηνυμάτων και φωτογραφιών από την αίθουσα τοκετού(ναι παραβιάσαμε κάποιους κανόνες αλλά αυτά ήταν τότε λεπτομέρειες) γιατί προτιμήσαμε να μείνουμε σπίτι και να μην επισκεφτούμε το μαιευτήριο και από την πολλή συγκίνηση καταλήξουμε και εμείς σε εισαγωγή. Περάσαμε μια ολόκληρη νύχτα αναμονής, γιατί ο μπέμπης ήταν ζόρικος. Δεν θα ξεχάσω πως πεταγόμουνα σε κάθε ειδοποίηση μηνύματος. Ο μπέμπης γεννήθηκε το επόμενο πρωί και μόλις βρέθηκε στο δωμάτιο με τη μαμά του, ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τη φίλη μου στο τηλέφωνο μετά από τόσες ώρες να μου διηγείται τη κάθε στιγμή της γέννας και των πρώτα συναισθήματά της ως μητέρα.
Οι μέρες πέρασαν, εγώ δεν γεννούσα και κατάφερα 40 εβδομάδων να επισκεφτώ στο σπίτι τους φίλους μας ως νέους γονείς πλέον και να πάρω και αγκαλιά το πρώτο μωρό της παρέας. Την επόμενη μέρα αργά το βράδυ κάναμε εισαγωγή πια εμείς για να γεννήσουμε. Με τον ίδιο τρόπο όπως και την πρώτη γέννα βιώσαμε και τις δώδεκα ώρες της δικής μας. Δηλαδή με μηνύματα, φωτογραφίες και συνεχή ενημέρωση όλο το βράδυ μέσα από την αίθουσα τοκετού. Γέννησα και όλα πήγαν καλά. Όταν βρέθηκα στο δωμάτιο μου μόνη με τη μπέμπα μου, ναι αυτό έχω ξεχάσει να σας το αναφέρω ότι πετύχαμε και τον συνδυασμό των αντίθετων φύλων στα μωρά μας, το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να της τηλεφωνήσω και να μοιραστώ μαζί της όσα βίωσα. Τι άλλο να σας πω προκειμένου να σκιαγραφήσω αυτή την απρόσμενη φιλία ;
Και μετά από εκείνη τη μέρα μέχρι και σήμερα που σας γράφω είμαστε μαζί σε όλα. Έχουμε τόσο ουσιαστική και ιδιαίτερη σχέση που νιώθω τόσο τυχερή για αυτή τη φιλία που μου έφερε η ζωή και μου θεμελίωσε ο ερχομός του μωρού μου.
Αγαπημένη μου, σε ευχαριστώ για όλα και σε αγαπώ πολύ…
