Κάνεις δεν θέλει δίπλα του κάποιον που θα τον πληγώσει, που θα αντιληφθεί ότι ζούσε σε ένα ψέμα ή ακόμα και ένα ψέμα μιας στιγμής. Όταν κανείς ελπίζει σε κάποιον, τον εμπιστεύεται, έχει όνειρα για εκείνον /η και αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα παρουσίασε τότε κάτι μέσα του αρχίζει να σπάει και να αναρωτιέται, Γιατί σε μένα; Τι έκανα λάθος; Που έφτιαξα;
Είναι φυσικό να αισθάνεται κάνεις έτσι και μέσα από αυτές τις ερωτήσεις που θέλει απαντήσεις προσπαθεί κάνεις να ανακουφιστεί, να βρει την ελπίδα από τον ψυχικό πόνο.
Όμως για να γίνω πιο συγκεκριμένη θα σας αναφέρω τρεις πιο συχνούς τύπους προσωπικότητας όπου είναι πιο συχνό το να πει κανείς ψέματα:
- Ναρκισσιστική προσωπικότητα, είναι άτομα που είναι χαρισματικά και τραβούν εύκολα την προσοχή, όμως όταν κανείς τους αμφισβητήσει ή δεν συμφωνήσει με όσα λένε τότε πολύ πιθανόν να πουν ψέματα για να αποφύγουν την όποια κατάσταση.
- Άτομα με εθιστική συμπεριφορά, τα άτομα τα οποία θέλουν να συνεχίσουν την όποια εθιστική συμπεριφορά για να αποφύγουν όσους τους μιλούν και τους τονίζουν το πρόβλημα, θα πουν ψέματα για να μπορέσουν να κάνουν αυτό που θέλουν. Πολύ συχνά κάποιοι λόγω αγάπης, θα δεχτούν ότι αυτό που λένε είναι αλήθεια γιατί πολλές φορές σε τέτοιες καταστάσεις κάποιοι λόγω φόβου δεν θέλουν στην ιδέα και μόνο να συνειδητοποιήσουν ότι ο άνθρωπος ο δικός τους έχει μια βλαπτική συμπεριφορά.
- Οριακή ή διπολική προσωπικότητα, υπάρχει στις σχέσεις των ατόμων με τη δομή αυτή μια αστάθεια δηλαδή μια εξιδανίκευση και από την άλλη υποτίμηση.
Όσο και να πονάει το ψέμα θυμηθείτε, έχει διαφορά ένα ψέμα «έφαγα μία σοκολάτα, ενώ έχω φάει δύο» σε σχέση με ένα ψέμα, «εγώ ποτέ δε θα σε προδώσω» και το άτομο να προδόθηκε. Όμως ο καθένας μπορεί να αξιολογήσει ποιο ήταν το κίνητρο του κάθε ατόμου και να αποφασίσει τι συγχωρεί και τι όχι.
