“ Όλα χωρίς εσένα είναι “ δεν θυμάμαι” ” | Συνέντευξη με την πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα Δανάη

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο “ Όλα χωρίς εσένα είναι “ δεν θυμάμαι” ” ξαφνιάστηκα αρχικά γιατί δεν βρήκα πουθενά ένα βιογραφικό σημείωμα της συγγραφέως, τυχαίο ή όχι θα μας το αποκαλύψει η ίδια. Θέλω πολύ μέσα από αυτή τη συνέντευξη να γνωρίσουμε αυτή τη νέα συγγραφέα!

Δανάη είσαι μια νέα, πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα με πένα πολλά υποσχόμενη που φαίνεται πως θα μας απασχολήσει και ανυπομονώ πολύ να μας δώσεις την δυνατότητα να σε γνωρίσουμε καλύτερα. Ποια είναι η Δανάη ; Μίλησε μας για εσένα, τις δραστηριότητες σου και το πως αποφάσισες να ασχοληθείς με την συγγραφή βιβλίων. Τι σου προσφέρει η συγγραφή; Γιατί στο βιβλίο σου, όπως συνηθίζεται, δεν βρίσκουμε ένα βιογραφικό σου σημείωμα με μια φωτογραφία σου ;

Καλή ερώτηση.

Η Δανάη είναι ένα κορίτσι που γράφει, διαβάζει και παραδοξεί.Με αυτή τη σειρά, σίγουρα τίποτα λιγότερο και πιθανότατα τίποτα περισσότερο.Το εγώ μου και οι δραστηριότητές του, μπορεί να περιέχουν κι άλλα, όχι όμως κάτι που να αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ, κάτι που να θέλω να “μετρήσει” ώστε κάποιος να με “μετρήσει”.

Δεν αποφάσισα ποτέ να ασχοληθώ με τη συγγραφή βιβλίων, ως εκ τούτου δεν έχω απάντηση στο “πως”.

Πάντα έγραφα – ή κατέγραφα. Δεν με θυμάμαι ποτέ να μην το κάνω. Δεν ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν γράφουν, η αναπνοή χωρίς πένα μου είναι κάτι παντελώς άγνωστο και αδιάφορο.Δεν μιλάω πολύ, ποτέ δεν το’ κανα – και ούτε ήθελα. Δεν τα λέω και καλά, μεταξύ μας. Γράφω πολύ, πάντα το έκανα – και ούτε ήθελα, ούτε δεν ήθελα, απλά συνέβαινε. Τα γράφω καλύτερα από ότι τα λέω, όχι και πολύ μεταξύ μας πια. Αυτό μου προσφέρει το γράψιμο: αναπνοή. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

Δεν θα πω ποτέ ότι αποφάσισα να ασχοληθώ με τη συγγραφή, γιατί νομίζω ότι εκείνη αποφάσισε να ασχοληθεί με εμένα χωρίς να έχω ιδιαίτερο λόγο στο ζήτημα. Ποτέ δεν έγραψα για να γράψω βιβλίο, στη ζωή μου. Πάντα, έγραφα γιατί δε γινόταν αλλιώς.

Στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, δεν θα βρείτε βιογραφικό σημείωμα. Κι αυτό γιατί δεν το χρειάζεστε.Ό,τι χρειάζεστε, είναι μέσα στο ίδιο το βιβλίο – ό,τι έχει και έχω να σας πω, τη χρονική στιγμή στην οποία ανταποκρίνεται. Μπορώ να σας πω, με επιφύλαξη, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος λάτρης από μένα, όσον αφορά τα βιβλία. Μπορώ να σας πω, με βεβαιότητα, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδιαφορία από τη δική μου, όσον αφορά τα βιογραφικά σημειώματα. Τα βλέπω κι εγώ, ενίοτε τα διαβάζω κι εγώ, ναι. Μα δεν με αφορούν, ούτε με αγγίζουν. Έχω διαβάσει βιβλία με τα οποία αισθάνθηκα πανέμορφα, των οποίων τα βιογραφικά σημειώματα περιέγραφαν έναν κάποιον όλεθρο στις ζωές των συγγραφέων, έχω διαβάσει βιβλία με τα οποία σπάραξα, στων οποίων τα βιογραφικά σημειώματα διάβαζα για ζωές χαρισάμενες, κι έχω διαβάσει κι άλλα τα οποία “ταίριαζαν” με τις ιστορίες των ανθρώπων πίσω από αυτά. Και κάποτε κατέληξα ότι λίγη σημασία έχει. Αυτό που θέλει να σου δώσει κανείς, γράφοντας, το κάνει μέσα από τα γραφόμενά του – όχι μέσα από την εικόνα του, την ηλικία του, τις σπουδές του, τον τόπο κατοικίας του και την οικογενειακή ή/και κοινωνική του κατάσταση.

Πιστεύω, όσο μπορώ, στο απλό και δύσκολο “μην κάνεις όσα δεν θέλεις να σου κάνουν” – κι έτσι, δεν θα βρείτε βιογραφικό σημείωμα στο βιβλίο μου, ούτε σε όσα επόμενα ίσως έρθουν στο φως στο μέλλον.

Θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας τα πρώτα συναισθήματα σου όταν κράτησες στα χέρια σου το πρώτο αντίτυπο του βιβλίου σου και το είδες στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Θυμάσαι κάποια πρώτη εντύπωση ή σχόλιο αναγνώστη μέχρι σήμερα που έχεις κρατήσει και θες να μοιραστείς μαζί μας;

Μόνο από μητέρα έχω ακούσει κάτι που να μοιάζει. Όχι τη δική μου. Οποιαδήποτε. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι άλλο με το οποίο να μπορώ να τα παρομοιάσω. Ένα κομμάτι από μέσα σου, που πήρε μορφή, και το κρατάς στα χέρια σου. Που πλέον το βλέπουν κι άλλοι, αλλά λίγη σημασία έχει, κυρίως το βλέπεις εσύ. Υπάρχουν τόσα ακόμα, αλλά αυτό είναι το πιο όμορφο από όλα. (Όχι, δεν μεταμορφώνεσαι σε κουκουβάγια, αλλά αυτό θα είναι για πάντα το κουκουβαγιάκι σου.) Δεν έγινε εύκολα. Κάτι θυμάσαι αμυδρά. Αλλά δε βαριέσαι… Το κρατάς στα χέρια σου. Άξιζε τον κόπο, τον χρόνο και την ψυχή, κάθε ξενύχτι και κάθε ρανίδα ενέργειας που δεν είχες αλλά διέθετες. Άξιζε όλη την αγάπη. Να το. Το κρατάς. Και το αγαπάς. Τόσο απλά, όσο αναπνέεις.

“Πρώτη εντύπωση ή σχόλιο αναγνώστη που έχω κρατήσει”.Σίγουρα έχω αγαπημένα, αλλά θα σας πω με δικά μου λόγια αυτό που ακούω πιο συχνά και αγαπώ περισσότερο. “Ένιωθα σαν να μιλάω με μια φίλη”.

Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν ήθελα ποτέ να θυμίζει απόλυτα βιβλίο. Παράδοξο; Φυσικά και θέλησα κάποια στιγμή να πάρει μορφή. Δεν θέλησα καμία, όμως, να είναι κατά κόσμον αποδεκτό σαν βιβλίο – λογοτεχνικά, γραμματικά, συντακτικά. Δεν θέλησα να είναι βαρύγδουπο ή βαθυστόχαστο ή διάφορα άλλα “ή”, τα οποία εκτιμώ και σέβομαι και διαβάζω – ίσως και γράφω. Ήθελα να είναι ακριβώς αυτό: σαν να μιλάς σε μια φίλη. Σαν να σου λέει μια ιστορία, σαν να σου δείχνει μια συζήτηση, σαν να σου περιγράφει κάτι όχι επιτηδευμένα αλλά αληθινά. Αυτό μου αρέσει περισσότερο και κρατάω περισσότερο, τις φορές που καταφέρνει να επιτευχθεί αυτό.

Ποιοι είναι οι δικοί σου αγαπημένοι συγγραφείς που μπορεί και να έχεις εμπνευστεί από εκείνους και γιατί τους διακρίνεις; Υπάρχει ένα βιβλίο που λειτούργησε καθοριστικά για να αποφασίσεις να ασχοληθείς με την συγγραφή ;

Θα μπορούσα να σας λέω ώρες για αγαπημένους συγγραφείς και αγαπημένα βιβλία, για λόγους, αίτια και αποτελέσματα που τους έκαναν και τα έκαναν αγαπημένους και αγαπημένα. Δεν θα βγει άκρη – εδώ που τα λέμε, ίσως ούτε και μέση.Δεν συνάδει κανένα με κανένα, μου αρέσουν πραγματικά πολλά διαφορετικά, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Σαν κανονικός ή/και παράδοξος άνθρωπος, που διαβάζει σχεδόν τα πάντα, έχω αγαπημένα σχεδόν σε κάθε κατηγορία. Μα θα σας κούραζα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που γράφουν και μου αρέσουν τα γραμμένα πράγματα – όλα τα υπόλοιπα ίσως και να είναι απλώς λεπτομέρειες. Κανένα συγκεκριμένο βιβλίο δεν λειτούργησε καθοριστικά για να αποφασίσω να ασχοληθώ με τη συγγραφή. Οι εικόνα από λέξεις πάνω στο χαρτί λειτούργησαν καθοριστικά για να αρχίσω για να γράφω. Ακόμα δεν σταμάτησα.

Ζεστασιά, αγάπη, έρωτα είναι ίσως τα πρώτα συναισθήματα που σου προκαλεί από τις πρώτες σελίδες του το βιβλίο. Πώς εμπνεύστηκες το θέμα του βιβλίου; Συνδέεται με αληθινά γεγονότα και εμπειρίες; Πώς δύσκολο ή και όχι είναι να μεταδόσεις τελικά αυτά τα τόσο έντονα συναισθήματα στον αναγνώστη σου ;

Δίνω μεγάλη σημασία στις λέξεις. Ίσως, παράδοξα μεγάλη. Εν προκειμένω, θα χρησιμοποιήσω μόνο αυτές:

Το θέμα του βιβλίου, δεν το εμπνεύστηκα. Το εναπόθεσα. Δεν ήταν δύσκολο. Ήταν λυτρωτικό. Δεν ξέρω αν μεταδίδει έντονα συναισθήματα στον αναγνώστη. Ξέρω μόνο ότι μέσα του κρύβει έντονα συναισθήματα.

Πιστεύεις στην παντοτινή αγάπη; Στον έρωτα από την πρώτη ματιά ; Στην μοναδικότητα κάθε ανθρώπινης σχέσης ; Πόσο δοτική είσαι εσύ σε μια σχέση ; Αφήνεις τον έρωτα να σε συνεπάρει στο ταξίδι του και να σε ταξιδέψει σε νέους προορισμούς ;

Πιστεύω, ναι. Ίσως όχι όπως έχουμε συνηθίσει να την ιδανικοποιούμε, αλλά ναι. “Έρωτας από την πρώτη ματιά”. Δεν ξέρω αν πιστεύω στον έρωτα από την πρώτη ματιά. Πιστεύω στην αναγνώριση από την πρώτη ματιά. Στο να δεις κάποιον για πρώτη φορά και αντί να σου βγει να του πεις “χαίρω πολύ”, να σου βγει κάτι σε “άντε, που ήσουν τόσο καιρό, γιατί άργησες;”. Στο “κλικ”. Στο “ωπ, κάτι γίνεται εδώ”, που δεν έχει κανέναν λόγο να υπάρχει αλλά αντηχεί μέσα στο κεφάλι σου ίσως και πριν ακόμα απ’ το “χαίρω πολύ”. Σε εκείνη την ισχνή δόση ηλεκτρικού ρεύματος που θα σε διαπεράσει όταν δεις κάποιον στον οποίο οφείλεις να δώσεις σημασία και θα’ ναι τόση όση να μην μπορείς να κάνεις κι αλλιώς.

Τώρα, το αν είναι έρωτας…μεγάλη κουβέντα.

“Μοναδικότητα κάθε ανθρώπινης σχέσης”.

Αν πιστεύω λέει… Αυτό κι αν είναι μεγάλη κουβέντα – και ταυτόχρονα η πιο σύντομη.

Ναι. Θέλω τρομακτικά πολύ να μακρυγορήσω, αλλά εν συντομία “ναι”. Αν σε κάτι δεν πιστεύω, είναι οι γενικότητες. Αυτή η συνήθεια που έχουμε οι άνθρωποι να τα κατατάσσουμε όλα σε κατηγορίες και να θεωρούμε ότι ξέρουμε και το πριν και το τώρα και το μετά τους, έτσι, επειδή “αυτό λέει η λογική” ή “αυτό συνέβη στο γείτονα” ή “αυτό θα κάναμε εμείς” ή “αυτό γίνεται πάντα”. Ναι, κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, κάθε ανθρώπινη σχέση είναι μοναδική – και κάθε συνδυασμός μοναδικοτήτων δεν μπορεί κανείς να φανταστεί πόσες καινούριες μοναδικότητες μπορεί να δημιουργήσει και να καταφέρει.

“Πόσο δοτική είμαι εγώ σε μια σχέση”. Περισσότερο από όσο πιθανολογούν όταν με γνωρίζουν…και περισσότερο από όσο είθισται στις μέρες μας. Λιγότερο από άλλους που γνωρίζω και θαυμάζω για τη δοτικότητά τους…και λιγότερο από όσο πιστεύουν οι περισσότεροι που διαβάζουν το βιβλίο μου.

“Αν αφήνω τον έρωτα να με παρασύρει και να με ταξιδέψει σε νέους προορισμούς”. Σίγουρα τον έχω αφήσει. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για το δικό σου βιβλίο ; Απευθύνεται σε γυναίκες και άντρες ; Γιατί θα πρότεινες σε έναν αναγνώστη να το επιλέξει από το ράφι του βιβλιοπωλείου και να ταξιδέψει στην πλοκή του; Τι θα ήθελες ιδανικά να αποκομίσει και να θυμάται ο αναγνώστης μετά την ανάγνωση του βιβλίου ;

Οι ιδανικά ιδανικοί αναγνώστες για αυτό το βιβλίο θα ήταν δύο. Ένας άντρας και μια γυναίκα. Και, ιδανικά, θα έγραφαν και τη συνέχεια. Όχι σε χαρτί, όχι σε βιβλίο. Θα ήταν απασχολημένοι με το να τη ζουν. Αλλά δεν υπάρχει “ιδανικά ιδανικό”. Ιδανικός αναγνώστης είναι αυτός που θα του κάνει “κλικ” ένα βιβλίο και θα μπει στη διαδικασία να ασχοληθεί μαζί του. Το βιβλίο δεν απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό, αν και πιστεύω ότι θα άγγιζε γυναίκες πιο εύκολα. Εγώ θα το πρότεινα σε κάποιον ίσως και μόνο για την παραδοξότητά του. Για το ότι δεν μοιάζει με -και δεν γράφτηκε για- να γίνει βιβλίο. Αυτό που θα ήθελα κυρίως να αποκομίσει κάποιος είναι το ίδιο που αγαπώ να ακούω, το “ήταν σαν να μιλάω με μια φίλη”. Τα υπόλοιπα είναι θέμα αυστηρά προσωπικό του καθενός.

Η γραφή του βιβλίου είναι εξαιρετικά σύγχρονη , άμεση, γρήγορη αλλά στοχευμένη και ιδιαίτερη με προσωπικό ύφος. Ποιες είναι ιδανικές συνθήκες έμπνευσης και γραφής για εσένα ; Υπάρχει ένα αγαπημένο μέρος, μια ζεστή γωνιά που συνηθίζεις να επιλέγεις όταν γράφεις ;

Δεν ξέρω αν υπάρχουν, δεν ξέρω αν κάποιοι λιγότερο παράδοξοι έχουν. Έχω γράψει σελίδες αυτού του βιβλίου σπίτι μου με ησυχία, έχω γράψει άλλες κατά τη διάρκεια εξόδου σε πλήθος χαρτοπετσέτες ελλείψει συγγραφικού εξοπλισμού. Έχω γράψει 18 ώρες σερί, έχω γράψει και μια πρόταση μια Τρίτη και την επόμενη μια Πέμπτη πολλές Τρίτες μετά. Έχω γράψει αμέσως μετά το φαγητό, έχω γράψει και μέρες που έκανα να φάω έστω μισή μπουκιά…μέρες.Έχω φάει πολλά βράδια γράφοντας και ελάχιστα πρωινά – αλλά υπήρχαν. Έχω γράψει ακούγοντας ταυτόχρονα ομιλίες, κορναρίσματα, τηλεόραση και ηλεκτρική σκούπα και έχω σταματήσει να γράφω γιατί ένα ζουζούνι πετάριζε και δε μπορούσα να συγκεντρωθώ. Έχω γράψει επιεικώς “εν ευθυμία” λόγω πρότερου ποιοτικού αλλά και αλκοολούχου χρόνου, έχω γράψει και με 5 φλιτζάνια ελληνικό. Έχω γράψει σε τετράδια, σε χαρτιά, σε υπολογιστές, στο κινητό και σε άλλα πράγματα που δεν φτιάχτηκαν για να γράφουμε επάνω τους αλλά αυτά είχα εύκαιρα. Ξαπλωμένη, καθισμένη, όρθια με τοίχο για τραπεζάκι. Γενικά, έχω γράψει αρκετά και ευφάνταστα. Δεν ξέρω αν υπάρχει “ιδανικό”, εγώ πάντως δεν έχω. Όταν -και όπου- μου έρχεται να γράψω, γράφω.

To βιβλίο σου τελικά αποτελεί ένα «ημερολόγιο», «απομνημονεύματα» ή μια ιστορία χωρίς αυστηρή λογοτεχνική ταυτότητα με ρομαντισμό χωρίς όρια , όπως ο έρωτας ; Ο ρομαντισμός υπάρχει στην καθημερινότητα σου και πως τον βιώνεις ; Αποφεύγεις και στην ζωή σου τις αυστηρές “ ταμπέλες” στα πράγματα και επικεντρώνεσαι στο ταξίδι και όχι πάντα στον προορισμό ή ‘όχι ;

Το βιβλίο μου, τελικά, θα ήθελα να αποτελεί κάτι ξεχωριστό για τον καθένα, χωρίς να το ονομάσω εγώ. Από εσάς, για παράδειγμα, μου άρεσε το “μια ιστορία χωρίς λογοτεχνική ταυτότητα, με ρομαντισμό, χωρίς όρια, όπως ο έρωτας” και θα ήθελα να σκέφτομαι ότι αυτό σας άφησε, πριν συζητήσουμε και χωρίς να σας επηρεάσω. Υπάρχει ο ρομαντισμός στην καθημερινότητά μου, ναι. Και διάφορα αντίθετά του, όλως παραδόξως. Τον προτιμώ, όμως, κατά βάθος. Στη ζωή μου ούτε αποφεύγω ούτε αποζητάω αυστηρές ταμπέλες και σίγουρα ως επί το πλείστον επικεντρώνομαι στο ταξίδι.

Θα ήθελες να γράψεις ποτέ κάποιο παιδικό βιβλίο ή όχι και γιατί ;

Θα ήθελα, ναι. Έχω γράψει πολλές ιστοριούλες κατά καιρούς – τώρα το αν και κατά πόσο θα πάρουν κι αυτές κάποτε μορφή βιβλίου, είναι άλλη ιστορία.

Αυτή την εποχή, έχοντας εκδοθεί του πρώτο σου βιβλίο από τις Εκδόσεις Φυλάτος, βρίσκεσαι σε δημιουργική περίοδο που γράφεις το επόμενο ;

Αυτή την εποχή, προσπαθώ ακόμα να συνειδητοποιήσω ότι κρατάω στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο, να σας πω την αλήθεια. Δε νομίζω να καταπιαστώ με οτιδήποτε επόμενο, μέχρι να καταλαγιάσουν τα του πρώτου.

Μπορείτε να βρείτε το πρώτο της βιβλίο από τις Εκδόσεις Φυλάτος και να ταξιδέψετε μαζί της σε αυτό το ταξίδι αγάπης…!

Ευχαριστώ την Δανάη για αυτή την διαφορετική και ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε και της εύχομαι καλοτάξιδο το νέο βιβλίο και καλά, συγγραφικά ταξίδια…!

“ Όλα χωρίς εσένα είναι “ δεν θυμάμαι” ”“ Όλα χωρίς εσένα είναι “ δεν θυμάμαι” ” από τις Εκδόσεις FYLATOS “ Όλα χωρίς εσένα είναι “ δεν θυμάμαι” ” Δανάη Εκδόσεις FYLATOS