Οδεύουμε πλέον και επίσημα στην τελική ευθεία για την μαγευτική ημέρα των Χριστουγέννων. Όλοι μας βρισκόμαστε σε έναν ξέφρενο πανικό, προσπαθώντας να ολοκληρώσουμε όλες μας τις εκκρεμότητες για να μπορέσουμε να απολαύσουμε ξέγνοιαστες στιγμές στο οικογενειακό τραπέζι.
Αντικειμενικά τώρα υπάρχει κάποιος, που να μην ανυπομονεί περισσότερο την ημέρα των Χριστουγέννων για το “ξεχειλισμένο” από μοσχομυριστές λιχουδιές χριστουγεννιάτικο τραπέζι;
Η ημέρα των Χριστουγέννων είναι μια από τις σπουδαιότερες γιορτές για την Ορθοδοξία, καθώς ο Ιησούς Χριστός “έρχεται” για πρώτη φορά στην γη. Στην ιστορία τώρα του πολιτισμού μας, είναι ευρέως γνωστό, πως οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν και λάτρευαν στο Ολύμπιο Δωδεκάθεο, συνεπώς πολλοί από εσάς εύλογα θα μπορούσατε να αναρωτηθείτε τις ημέρες των Χριστουγέννων γιορτάζαν κάτι οι αρχαίοι πρόγονοι μας και αν ναι τι ήταν αυτό;
Σήμερα λοιπόν, θα σας απαντήσω στο παραπάνω ερώτημα που πιθανώς να σας δημιουργηθεί ή ακόμη και να μην σας έχει δημιουργηθεί έως τώρα και να μαθαίνετε για αυτό μέσα από το σημερινό μου άρθρο.
Για αρχή θα απαντήσω στο πρώτο σκέλος αυτού του ερωτήματος, ναι υπήρχε κάποιο “γεγονός” το οποίο γιόρταζαν εκείνη την περίοδο οι αρχαίοι Έλληνες, την αναγέννηση του θεού του κρασιού Διονύσου και τα Ηλιούγεννα.
Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ο θεός Διόνυσος θεωρούνταν “θείο” βρέφος αφού γεννήθηκε από την κόρη του ιδρυτή και βασιλιά της Θήβας Κάδμου, την “παρθένο”Σεμέλη. Ο Διόνυσος ήταν καρπός του έρωτα της θνητής Σεμέλης με τον βασιλιά των Ολύμπιων θεών Δία. Οι αρχαίοι Έλληνες λοιπόν, κατά την διάρκεια χειμερινής αλλαγής του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του θεού του κρασιού, ενώ στις 30 Δεκεμβρίου γιόρταζαν την αναγέννηση του μετά από τον σκοτωμό του από τους Τιτάνες. Την ημέρα εκείνη ιέρειες ανέβαιναν στο πιο ψηλό σημείο του βουνού, στην κορυφή, κρατούσαν στα χέρια τους ένα νεογέννητο μωρό και έλεγαν ότι ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Επίσης από τις αρχαιολογικές ανασκαφές έχει έρθει στο φως επιγραφή που αναγράφεται: «Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το ‘Αλφα και το Ωμέγα».
Εκτός όμως από την αναγέννηση του θεού του κρασιού, οι αρχαίοι Έλληνες, είχαν ταυτίσει την περίοδο των Χριστούγεννων με την γιορτή του Ηλιού, τον οποίο ήλιο και είχαν θεοποιήσει. Πιο συγκεκριμένα είχαν ταυτίσει τον Ήλιο με τον Φωτοφόρο Απόλλωνα Ηλίου, ο οποίος αναπαρίσταται έφιππο σε ένα ιπτάμενο άρμα να μοιράζει το φως του Ηλίου.
Όπως καταλαβαίνεται και στις δυο περιπτώσεις, που σας ανέφερα παραπάνω, υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία και παραλληλισμοί με την μεγάλη γιορτή των Χριστούγεννων και την Ανάσταση του Ιησού, που γιορτάζει η Ορθοδοξία. Ο θεός Διόνυσος, το οποίο αποκαλούσαν και «καλό ποιμένα» και υπήρξε κάπρος, ανάμεσα σε μια θνητή και έναν θεό, θα μπορούσε εύλογα να είναι ένας παραλληλισμός του Υιού του Θεού. Αντίστοιχα και η επιγραφή που σας ανέφερα παραπάνω σχετικά με τον Διόνυσο, παραπέμπει στα λόγια της Καινής Διαθήκης σχετικά με την Ανάσταση του Ιησού Χριστού.
Κατά τον ίδιο τρόπο θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε και την γιορτή του Ηλίου, κατά την οποία ο θεός μοιράζει το φως στους ανθρώπους, όπως αντίστοιχα συμβαίνει και με το γεγονός της γέννησης του Χριστού που “μοιράζεται” χαρμόσυνο νέο της άφιξης του Υιού του Θεού στον κόσμο των θνητών και φωτίζεται όλη η πλάση.
Κάπως έτσι λοιπόν, νομίζω, ότι μόλις σας απάντησα στο ερώτημα το οποίο θα μπορούσε να σας έχει δημιουργηθεί, ή να το μάθατε σήμερα μέσα από το άρθρο μου, για το τι γιόρταζαν οι αρχαίοι πρόγονοι μας την περίοδο των δικών μας Χριστουγέννων.
Κλείνοντας, εκτός από ευχές για όμορφες γιορτές, γεμάτες χαρά, ευτυχία και αξέχαστες στιγμές, σε πολυπληθή οικογενειακά τραπέζια, που ξεχειλίζουν από λιχουδιές και γέλια. Ελπίζω, κάπου μέσα στα θέματα που θα αναλύσετε και θα συζητήσετε στο εορταστικό τραπέζι να πείτε και δυο λόγια για αυτά που σας μίλησα σήμερα!
Εύχομαι σε όλους και όλες Καλά Χριστούγεννα γεμάτα υγεία, γέλια και αγαπημένους ανθρώπους!
