Έχει κολλήσει σαν τσίχλα στο κεφάλι σου μέρες ολόκληρες. Βράδια και μέρες. Θέλεις να μείνεις λίγο μόνη. Θέλεις να μείνεις λίγο μόνη χωρίς «μαμά, μαμά…», χωρίς κινητά να χτυπάνε, χωρίς mails να σκάνε μύτη το ένα μετά το άλλο, χωρίς «Μωρό μου, τι θα φάμε σήμερα;», χωρίς «Να πάμε μαζί στον γιατρό, ε;».
Αισθάνεσαι εξαντλημένη κι ένα κάποιο άδειασμα, κι είναι ακόμα αρχές της σεζόν.
Θέλεις να κάνεις ένα διάλειμμα, θέλεις λίγο χρόνο με τον εαυτό σου, απλά να παύσεις το μυαλό, να ανασυσταθείς, να αναπνεύσεις. Θέλεις να πάρεις άλλον αέρα, να μυρίσεις νέες μυρωδιές, να φύγει λίγο το κεφάλι σου απ’ τα γνωστά, θέλεις να σε βρεις ξανά.
Κι όσο το νιώθεις αυτό και το κρατάς κρυφό μυστικό από παντού, τόσο οι ενοχές σε βουλιάζουν. Καλά καλά στην κολλητή σου δεν το λες… και χωρίς να το έχεις επικοινωνήσει πουθενά, ακούς φωνές…
«Μα καλά, τι σόι μάνα είσαι εσύ που θες να μείνεις μακριά απ’ το παιδί σου;» «Μα τόσο κουράζεται πια; Σιγά, τι κάνει;!», «Να δεις δεν τα πάει καλά με τον Χ…», «Μήπως πρέπει να πας σε ψυχολόγο;».
Και κάπως έτσι ξαφνικά, η μεγαλύτερή σου ανάγκη, το μοναδικό σου αυτονόητο για την ψυχή σου εδώ και πολύ καιρό, γίνεται φορτίο βαρύ και ασήκωτο.
Μάντεψε όμως… Δεν είσαι μόνη, ή η μόνη. Ο κόσμος πάντα θα λέει, διαρκώς. Τα στόματα πάντα θα μιλούν. Κι εσύ πάντα θα προσπαθείς το καλύτερο για εσένα, την οικογένεια, τη ζωή σου.
Ξέρεις ποια είναι η δύναμή σου; Ότι είσαι ακριβώς αυτό που είσαι. Κι όταν δε σε ακούς… φίλη μου καλή, δεν είσαι αυτό που πραγματικά είσαι. Σου πηγαίνεις κόντρα. Κι όσο σου πηγαίνεις κόντρα, τόσο σε αλλοιώνεις, σε ρίχνεις, σε υποβιβάζεις, σε υποτιμάς. Αξίζει;
Ναι, έχεις επιλογές. Να ακούσεις εσένα και να μην σε ακούσεις. Να δημιουργήσεις τις συνθήκες για να πάρεις ένα τριήμερο off και να πας στις Σπέτσες, την Ύδρα, τα Κουφονήσια, όπου αγαπάς, ή να μην το κάνεις και να συνεχίσεις απλά την καθημερινότητά σου ως έχει.
Το παιδί μέσα σου θα κλαίει, εσύ θα νιώθεις χωρίς αναπνοή και κάπως έτσι η ζωή θα κυλά. Ε, λοιπόν, θα στο πω. Δεν αξίζει.
Δημιούργησε τις συνθήκες, πάρε το off, βγάλε εισιτήριο, μπες στο καράβι, σάλπαρε μακριά (ή κοντά). Όπως η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη, έτσι και η πολλή σκέψη τρώει το μέσα μας. Σε παίρνει; Όχι. Σε παίρνει όμως και να σε ακούσεις και να πεις στο μικρό σου ότι σύντομα θα είστε μαζί ξανά και «η μαμά δεν πάει μακριά, θα σου φέρει και δώρα!» και στον σύντροφό σου να επικοινωνήσεις την ανάγκη σου, και όπου αλλού κρίνεις ό,τι χρειάζεται.
Μην ξεχνάς ποτέ…
Η ζωή σού αξίζει και της αξίζεις κι εσύ.
Συνέχισε Ολόψυχα!
Your Coach,
Μάρη Γαργαλιάνου
