Σαν σήμερα, πριν έναν χρόνο, θυμάμαι να με ξυπνάει η ξεχασμένη, ανοιχτή τηλεόραση πριν σηκωθώ να ετοιμάσω πρωινό και φύγουμε για σχολείο και δουλεία.” Τραγωδία στα Τέμπη” ακούγοντας αυτή την φράση μέσα στον ύπνο μου θεώρησα αρχικά πως έβλεπα κάποιον εφιάλτη αναφερόμενο στην παλαιότερη τραγωδία που είχε συμβεί στα Τέμπη με τους μαθητές που θυμόμασταν όλοι. Σάστισα για μια στιγμή. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα την εικόνα της νέας τραγωδίας στα Τέμπη με τον εκτροχιασμό και την σύγκρουση ενός επιβατικού και ενός εμπορικού τρένου από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη. Τότε δεν μπορούσα να φανταστώ τι διαστάσεις θα είχε αυτή η τραγωδία και πόσο πόνο θα σκορπούσε σε δεκάδες οικογένειας της χώρα μας. Γιατί πάλι μια τραγωδία ; Γιατί πάλι γονείς να θρηνούνε τα παιδιά τους ; Γιατί πάλι μια “κακιά στιγμή”;
Προσπάθησα η αλήθεια είναι να μπω στη θέση αυτών των μανάδων αλλά τελικά δεν τα κατάφερα, όχι γιατί δεν ήθελα αλλά γιατί τρόμαζα και μόνο στην ιδέα.
Mάνες και πατεράδες αναζητούσαν για μέρες τα παιδιά τους ανάμεσα στα συντρίμμια. Κάποιοι δεν τα βρήκαν ποτέ. Άλλοι τα παρέλαβαν σε σακούλες. Και οι πιο τυχεροί, αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί τελικά τύχη μέσα στην απόλυτη δυστυχία, τα συνάντησαν σε αίθουσες νοσοκομείων, μονάδες εντατικής θεραπείας τραυματισμένα, διαλυμένα από τον πόνο. Και ακούγεται σκληρή η γυμνή αυτή η αλήθεια αλλά έτσι είναι και σπαράζει τη ψυχή όλων μας. Προσπάθησα η αλήθεια είναι να μπω στη θέση αυτών των μανάδων αλλά τελικά δεν τα κατάφερα, όχι γιατί δεν ήθελα αλλά γιατί τρόμαζα και μόνο στην ιδέα.
Δεκάδες παιδιά δεν μπόρεσαν να επιστρέψουν ποτέ ξανά στο σπίτι και στην αγκαλιά των γονιών τους!
57 ψυχές χάθηκαν. Δεκάδες παιδιά δεν μπόρεσαν να επιστρέψουν ποτέ ξανά στο σπίτι και στην αγκαλιά των γονιών τους, γιατί ένα ολόκληρο κράτος δεν φρόντισε να τηρήσει τους κανόνες ασφαλείας και να επιστρέψει πίσω ασφαλή και ζωντανά. Μέχρι και σήμερα νιώθω πως οι αρμόδιοι εξακολουθούν να εθελοτυφλούν μπροστά στα προβλήματα, τις ελλείψεις και κανείς να μην λαμβάνει τις ευθύνες στην ώρα τους για συστηματικούς ελέγχους και συνεχή εποπτεία που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.
Θυμάμαι έναν Υπουργό να παραιτείται τότε, αλλά σήμερα ένα χρόνο μετά το δυστύχημα να εκφράζει την γνώμη του από το βήμα της Βουλής. Πολλά ειπώθηκαν αλλά πάλι ελάχιστα έγιναν πράξη. Δεν μου είναι τίποτα αρκετό και ισάξιο με τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν. Δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς όλες αυτές τις αθώες ψυχές που ένα ανεύθυνο κράτος έστειλε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στον τάφο και μυαλό δεν έβαλε για να αλλάξει έστω κάτι από την ρίζα του. Το τρένο συνεχίζει σήμερα να ταξιδεύει, να περνάει από το σημείο του δυστυχήματος και να μεταφέρει δεκάδες ανθρώπους από το ένα μέρος της χώρας στο άλλο. Αυτοί οι άνθρωποι σήμερα ταξιδεύουν πιο ασφαλείς από εκείνους που χάθηκαν στην κοιλάδα των Τεμπών στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ή όχι;
12 λεπτά ήταν αρκετά για δολοφονικές αποφάσεις και λάθη ενός συστήματος που χρόνια τελικά λειτουργούσε απειλητικά για τα παιδιά μας.
Η οργή όλων μας, έναν χρόνο μετά εξακολουθεί να είναι απερίγραπτη και η θλίψη τεράστια. Ο πόνος αβάσταχτος. Και αναρωτιέμαι εγώ και κάθε μάνα, κάθε πατέρας, κάθε ενεργός και ευαισθητοποιημένος πολίτης και άνθρωπος αν σε αυτή την χώρα που θρήνησε 57 ψυχές και πλήγωσες δεκάδες άλλες ψυχές εν ζωή, αν εξακολουθεί να τα αφήνει όλα στη τύχη τους, σε ένα “πάμε και ό,τι γίνει” ή προσπαθεί και αλλάζει ριζικά ; Γιατί η τραγωδία στα Τέμπη και όλο αυτό το διαλυμένο σύστημα που κυβερνά και αποφασίζει για εμάς με έκανε να νιώσω τόση ντροπή για την χώρα μου, τόσο φόβο για την κοινωνία που μεγαλώνω το παιδί μου και τόση απογοήτευση για κάθε σύστημα που δεν λειτουργούσε ποτέ σωστά.
Αναζητώ ακόμα και κάθε μέρα που ξημερώνει μια καλύτερη κοινωνία για τα παιδιά μου και πάντα θα το κάνω. Έστω και με τον λόγο μου, γράφω και προσπαθώ για μια αλλαγή. Μια αλλαγή που την οφείλω στο παιδί μου εγώ και κάθε μητέρα. Σε κάθε παιδί που δεν θέλει να στερηθεί ποτέ κανένας γονιός από καμία αμέλεια της Πολιτείας. Σε κάθε παιδί που όταν θα λέει “Μαμά σε λίγο θα είμαι εκεί να πιούμε καφέ μαζί ” να φτάνει ασφαλές στην αγκαλιά της μητέρας του, στο ζεστό του σπιτικό.
Ας μην στερηθεί ποτέ πλέον από κανένα άλλο παιδί τόσο άδικα το δικαίωμα να επιστρέψει ασφαλές στο προορισμό μου και να στείλει στην μαμά του “μαμά έφτασα”.
Ας μην υπομένουμε την αδικία σε μια χώρα που δεν προσπαθεί να αλλάξει ριζικά τα κακώς κείμενα που μόνο πόνο σκορπούν. Ας μην στερηθεί ποτέ πλέον από κανένα άλλο παιδί τόσο άδικα το δικαίωμα να επιστρέψει ασφαλές στο προορισμό μου και να στείλει στην μαμά του “μαμά έφτασα”.
